zorgelooszondags

"Wear me out" by Erwin Wurm

Middelheimpark Antwerpen

ghostbuster

Inside The Fat House by E.Wurm, Middelheimpark Antwerp

groene courage

Een bezoekje aan mijn 3 private aren Gonrieux bevestigt 't vermoeden: geen gas. "Avec de l'électricité madame," zo verwarmen ze hun boeltje hier. Tenminste, als hun houtstapel ontoereikend blijkt. Dat je uit de natuur energie kan halen zónder ze te vernietigen, daarvan zijn ze nog niet doordrongen. Zo bewijzen de zonnepanelen die slechts per uitzondering op de daken prijken althans. Geen gas dus. Wat gedaan? Zonne-energie, of warmtepompen, of pellettoestanden,... En budget? Niet echt op gerekend, voor zover er al gerekend werd. Misschien toch even uitspitten hoe we hieruit komen, al zie ik niet meteen de bomen door't bos.

Dan maar een wandelingetje om de gedachten te verzetten. Louis laat 't alvast niet aan zijn hart komen en neemt een duik in 't diepe. "Geen bodem onder de voeten, dan zwemmen we toch gewoon!?" Zijn zorgeloosheid kent geen grenzen. Wat later trakteert hij me -zich uitschuddend- op een zijlingse douche. We dwalen verder in het woud. Keitjes knisperen onder de zolen, het is uitkijken waar je je voeten plaatst, mijn herstellende enkel lijkt nog zwak als een tenger takje. En zo, de bodem screenend, tref ik de moedigste aan : een eik, zes blaadjes rijk, te midden van het pad. Dit boompje maakt me plots duidelijk dat onbewandelde wegen de meeste groeikansen in zich hebben. 't Is enkel kwestie van durven afwijken van 't gangbare.

zwartwater

L'eau Noire en zijn monster

4GPK

Vier

Geiten

en een 

Paarden-

Kont

bende van de fiets

Gisterenavond afspraak in Bar Leon. De spierscheur (of wat daarvan overschiet) in mijn voet geldt niet langer als plausibel excuus om steeds weer de auto te nemen en dus pomp ik de banden op en fiets richting Krugerplein, een stads pareltje waarvan ik het bestaan ken, maar de lokatie ietwat vaag in mijn hoofd zit...

Net voorbij Schijnpoort voel ik een groepje fietsers in mijn wiel hangen. Allochtone prille tieners zo blijkt, waarvan het opperhaantje van dienst ostentatief maar goedlachs naast me komt fietsen.

"Mefrouw mefrouw, wij zijn de bende van de fiets," pakt de puber uit.

"Wow, da's supercool," repliceer ik in mijn meest hippe antwerps "Om ter eerst tot aan de lichten?" Een uitnodiging die hij niet laat schieten en meteen staan we allebei recht op de trappers, het peloton in ons kielzog, de volledige Pothoekstraat inpalmend. De baan is de onze, alles moet wijken. Tien seconden later feliciteer ik Ahmedje Ockers met zijn wiel voorsprong aan de meet. Hij groeit zienderogen en zijn euforie werkt aanstekelijk.

"Trouwens, weten jullie toevallig waar Krugerpark ligt?"

"Krugerpark? Ah, in Afrika hé!" grapt de slimste van den hoop.

"Allez ja, Krugerplein bedoel ik."

"Nee, da weten we nie," glundert dezelfde slimmerd het antwoord kennend. We zien er de lol wel van in.

Het licht springt op groen, de bende trekt zich weer op gang, linksaf. Onze wegen scheiden opgewekt.

Wie meent dat verliezen en winnen in Borgerhout altijd met relletjes gepaard gaan, moet dringend zijn stalen ros eens van stal halen.

lovebugs

kankeren

Het vullen van de emmer was al dagen gaande: gemopper over een scheimuur, het onvermogen tot ongestoord zonnen, een welig tierende krulwilg, katers die zeikend je achterdeur definiëren als de hunne.

Op dagen als deze, waarop gemoederen snel verhit geraken en buurjongetjes doodleuk melden "mijne papa gaat uwen boom in de fik steken want die blaadjes vallen in onzen hof" heb ik erg veel zin om ramen en deuren van het nieuwe aanpalende margihuis dicht te metsen, 's nachts, waarna ze stikken in hun eigen gekanker. Is dat dan verzuring? Ik denk het niet. Eerder een passende maatregel in het kader van "opgeruimd staat netjes".

hotdog

29° Celsius
en
een zwemvijver
verder
ligt
hij
doods
een terrasje te doen

ontbijtbier

3 bananen ° scheut citroensap ° 1/2L bio-yoghurt ° sinaassap ° mixer

En dan begin ik te twijfelen, of 't wel nog onder de noemer "normaal" valt als je je ontbijt in bierglazen begint te serveren... Misschien hou ik 't vandaag maar wat sober, in 't glas en in d'aderen.

op kruissnelheid

rhubarbomb

Met dank aan Carl Lambrechts
voor de zuurstokken
uit z'n Leuvense jungle !

Terwijl waterballonnetjes en gillende patotters tuin en buurt bombarderen, sluipt een zoetzure geur stilletjes doorheen het huis. Als in een loopgracht vind ik mezelf teruggetrokken in de koelte van mijn stulp, een vol uur wachtend, eens piepen, toch nog een halfuurtje bijdoen, wachten, goedkeurend knikken en uithalen, wachten op afkoeling en "le moment prêt à manger", op de smaakexplosie op je tong.

Dàt is rabarbertaart :

° 300 gram biobloem

° 250 gram kristalsuiker

° 50 gram bloemsuiker

° 3 pakjes bourbon-vanillesuiker
° pakje gist
° vleugje zout

° 160 gram boter

° 4 eieren

° vier stengels rabarber, geschild en fijn gesneden

Bloem, boter, zout, eieren, gist en suiker mengen. 3/4 van het deeg gelijkmatig verdelen in ingeboterde en bepoederde bakvorm. Rabarberstukjes erop draperen en vervolgens het overige kwart deeg erover heen. Bakken op 150 graden gedurende 90 minuten.