17u00: "Het verkeer in en rond Antwerpen verloopt chaotisch," weet de radiostem me te vertellen. "Indien niet dringend kunt u uw rit richting Antwerpen beter uitstellen tot na 21u00," vervolledigt ze. Een vrijkaart voor enkele uren fileleed, vooral wanneer je in Brussel-Zuid vertoeft en maar eigenlijk in Antwerpen-Noord wordt verwacht.
Al snel de reflex gevonden om de verkeersinterrupties op de autoradio uit te schakelen en te zappen naar een rustiger deuntje ter vulling van mijn 3 kuub tellende habitat op wielen.
Wat klassieks komt onverschillig de boxen uitgevloeid. Gedachten dwalen af. Hier bollen we dan met z'n allen. Of nee, van enig gevoel van verbondenheid is geen sprake. Mijn blikveld registreert enkel enkelingen. "GodverdeGodver, 't is weer van datte," liplees ik mijn buur. Misschien maar mijn blik bijhouden, binnen de contouren van mijn wandelend rijtuig. Gedachten verdwalen opnieuw.
"De zon schijnt, oh, fijn..." En op dat ogenblik slaat een mij onbekende pianist de eerste noten aan van "Pavane de la belle au bois dormant" uit Ma Mère l'Oye van Ravel. Alsof mijn dagdromerij plots klank krijgt in mijn microcosmosje. Verlaten wordt de weg en weg is het nu. Automatische piloot op wolkjes.
Ik vermoed dat Maurice zou schaterlachen bij 't zien van onze geciviliseerde idiotrie...