Morgen geen balletje meppen wegens geaccidenteerde voeten na een 60km-wandelingetje in de Brusselse rand.
Als er nu één sport is waarbij haar uitvinder allicht nog steeds in het vuistje lacht, z'n verzinsel memoriserend, dan wel de squash : in een te klein muf hok ademen gehavend witte muren een geschiedenis van een slagveld uit, houden rode lijnen geen steek, doet een gummiballetje er alles aan om niet mee te werken noch terug te botsen in richtingen die in de lijn der verwachting liggen (behalve dan als het tegen je oog knalt, dan gaat ie vlot door je wenkbrauw), ren je jezelf overhoop tegen wanden alom, om nog maar te zwijgen van het planken speelveld dat zowel het jouwe is als dat van de tegenstander en er dus nooit voordeel à la "rugwind, tegenlicht, thuismatch of wat dan ook" uit te halen valt.
Ik moet plots denken aan Fred Flintstone en zijn knuppel. Zij die mij bij 't volgend partij'tje vervoegen, weze gewaarschuwd...
