the end is the beginning is the end

Net zoals geuren kunnen beelden je terug in de tijd katapulteren. Vandaag oogst ik de allereerste tomaatjes in mijn ecologisch tuintje. Wanneer ik ze daar zie blinken op het aanrecht, herinner ik me 't beeld van m'n eerste blog, hier online. Hoe content ik toen was met de pluksels in mijn stadstuintje! Dat was mijn eerste eigen stek, Merksem 2010. Ik bedenk wat 'n hobbelig parcours ik in de tussentijd aflegde, 'n zoektocht over bergen en dalen.
Vandaag timmert de aannemer aan m'n laatste huisje. Laatste, want dat stulpje aan de overkant van de straat voelt als een heerlijke speeltuin, waar alle puzzelstukjes in elkaar vallen, een plekje waar ik vanaf september kan wortelen, tot rust komen, vruchten plukken van wat ik de 12 voorbije jaren zaaide... Of zoals The Smashing Pumpkins 't eind vorige eeuw oreerde: "The end is the beginning is the end".

zeemémé

Het is jaren geleden dat ik de kust opzocht. Omdat m'n honden de zee nooit eerder zagen en omdat ik me afvraag hoe ze zouden reageren op die grootse vlakte, springen we vandaag de auto in en stranden enkele uren later in De Panne. Onze drie paar ogen zijn non-stop gericht op het water, de golven, de kleuren in de diepte, ... Een zeemeeuw slaakt een kreet. Berta speurt de einder af op zoek naar ... niks ? We turen en turen in de verte tot onze oogbollen er bijna uitrollen.
Tot we een vreemd fenomeen ontmoeten: de zeemémé. Renée vindt ze maar niks en mompelt een ingehouden grom. "Een zeemémé, wat moet ik daarmee?". Op doktersvoorschrift -om de reumatis te verzachten- verlaat de zeemémé haar appartementje op de dijk voor een dagelijkse strandwandeling. Zij stapt en ploegt doorheen natte zand. Er moet en er zal gewandeld worden. Geen hond (letterlijk) zal hen ervan weerhouden. De zeemémé, soms alleen, dikwijls met z'n tweeën. En hoewel je niet om de watervlakte heen kan, de zeemémé' kijkt niet. Niet naar het water of de golven of de kleuren in de diepte, ... want dat ... had de dokter niet voorgeschreven.

de zeemémé

letterfretter

De natuur in de Ardennen, je moet al een behoorlijke stresskip zijn om niet vatbaar te zijn voor haar helende werking. Maar hoe helend dit stukje planeet ook is voor de mens, de mens bezorgt er stress aan een ander schepsel: de sparren.

Met de droogte van de voorbije jaren, is het dorstige naaldbos op de hoogste toppen gevoelig geworden voor de kunstenaar onder de kevers: de letterzetter. Hij nestelt zich onder de schors van een verzwakte boom en laat er zijn eetpatroon letterlijk de vrije loop. In zijn schoonste schrift baant hij er zich een weg in de sapstromen, etst zijn brieven in de bast, tot de uitgeputte boom 't opgeeft, z'n schors loslaat en ... sterft.
Zo treft ik vanmiddag een kerkhof aan, temidden van het woud. De grond bedolven onder houterige berichten, onontcijferbaar en tegelijkertijd erg duidelijk. Helaas.

ladderzat

 De badmeester was z'n ladder zat en dumpte 'm in het bos...

... ergens in Oignies-en-Thiérache.

heilige drievuldigheid

Sinds weken wordt hij gekoesterd alsof ie een goddelijke status heeft: mijn eerste pruimenoogst. Eerst waren ze met vijf, maar de wind besloot dat drie meer dan voldoende was. De tak hangt al dagen vervaarlijk door, op en neer zwiepend als de flosj op de kermismolen, het knakken nabij.
Vandaag, nu 't zonnetje doorbreekt, beginnen ze eindelijk te blozen. Alsof ze plots bewust worden van zoveel aandacht en er hen een warme verlegenheid overvalt.
Fruitige gêne op mijn tuinfoor, voor die jaarlijkse traditie, daar teken ik voor.

fladderfile

Ik lees in de krant dat de files weer het pré-corona-niveau halen... Ik kijk naar buiten en zie dat dat waar is: aan de geurige saladbar in mijn voortuin staat een rode rij fladderaars aan te schuiven. De paarse pluimen op de vlinderstruik laten zich gewillig plunderen. Zolang de voorraad strekt. En da's nog efkes.

tsjiep tsjiep hoera

Ik vind 'm in het oksel van enkele hazelaartakken: een verlaten vogelnest, 'n verbluffend staaltje architectuur. En dat 't hippe vogels zijn, zoveel is zeker: daar zijn de gerecycleerde stukjes plastic 't bewijs van...Tsjiep Tsjiep Hoera, daar word ik nu vrolijk van, zie.

 

 

 

monsieur monstrueux

Hij is zonder twijfel de lelijkste van 't dorp: Monsieur Monstrueux, de haan van de buren. Zó lelijk dat ik 't niet kan laten om tussen de struiken te duiken en 'm te vatten op de gevoelige plaat.
En terwijl ik me een weg baan door de wildernis van beuk en hazelaar ontdek ik een prachtstaaltje architectuur: een verlaten vogelnest.
Het lelijke kan niet zonder 't schone. En zo weet ik Monsieur Monstrueux toch te appreciëren.

nudistenkamp

Na de vele buitjes trekken de nudisten van 't bos er weer op uit,
op weg naar hun dinnerdate (met pizza funghi).