indian summer

een laatste streepje avondzon 2.0

een laatste streepje avondzon

boterveld

Denk groen,
denk geel,
denk glans,
denk veel.

Denk boterveld.

pretty in pink

bommetjes bieslook

citroengeranium

tijm

warmoes

een koppel radijzen

Na een Vlaamse vijfdaagse herinnert mijn Waalse tuin me eraan dat ik me in het centrum van "la vie en rose" bevind. Wat regen, wat zon, wat dagen laten betijen ... en het ontploft in je gezicht. Doe daar twee uren niksen onder diezelfde zon bovenop en mijn huid krijgt een bijpassende tint.

mrtsl

Deze ochtend dreunde de wekker me weer ellendig bij bewustzijn. Migraine. Op zo'n valse-start-dagen probeer ik één (1!) ding van mijn to-do-lijstje te schrappen. Kwestie van toch een béétje zin aan de dag te geven. Bouwers en verbouwers weten dat die lijstjes eerder groeien dan krimpen, edoch, vandaag is mijn lijstje x-1 geworden: ik heb mijn huurappartement opgezegd. De zakelijke meldingen bijeen getypt, geprint, envelop eromheen en gepost bij de huisbazin. Ik kom thuis in een huis dat het mijne niet meer is. Ik vind plots mijn fototoestel terug, symbolisch, alsof ik nu moet beginnen met verzamelen. Herinneringen van de toekomst: mijn balzaalwoonkamer die voeten tot dansen beweegt; mijn hond en zijn pleinvrees in de traphal; hoe ik nooit wen aan aardekleuren muren; de klank van kliklaminaat; de straatnaam naast de kabel-tv; de gouden letters op de brievenbus; ... een beuk die zachtjes huilt.

straight edge

recht, of zoiets

Al drie weken loop ik verloren, als een manke zonder krukken. Mijn fototoestel is zoek. En in afwachting van het terugvinden ervan probeer ik het maximum uit mijn smartphone-lens te halen. Ergernis om het tekort aan pixels en teveel aan troebele pics. Met neigingen tot het weggooien van mijn mobiele weetal als gevolg. "Totdat Louis 'm achterna holt en weer voor m'n voeten legt," bedenk ik dan. Waarom hebben honden alleen maar interesse in dingen die je nooit mist zoals stokken, lekkende vuilniszakken en zwemmen in stinkende beekjes ?

na regen komt de kers

Na regen komt... meer regen. Zo liet de zon het vandaag althans uitschijnen. Ik rep me tussen de buien door om het onkruid in mijn tuintje in te dammen. Grom om de te korte tussenpozen. Mijn Ardeense buren gniffelen om die vreemde Vlaming die almaar werkt, zelfs met dit regenweer. Geïntimideerd door de weergoden besluit ik het onkruid tot kruid om te dopen en laat het begaan. Brandnetels en paardenbloemen... ze zullen in soepen en salades belanden, deze zomer. Verdiept in onkruidkunde druilt de dag verder en draait de aardkluit door. Bij het sluiten van de registers steekt de zon alsnog vurig de kop op. De vogels beginnen spontaan te fluiten, gecharmeerd door de schone aan de horizon. Een avondse kers op de taart.

een handvol architectuur

De storm van gisteravond heeft grote kuis gehouden op de Waalse flanken. En zo vind ik deze zondagochtend een cadeautje, wiegend op m'n terras: een uitgewaaid pareltje, de synthese van mijn buurt, passend in mijn hand.

Het gevogelte zit ook deze lente met een baksteen in de maag. Ze verzamelen al wat los zit. Dus besluit ik de tuin niet op te ruimen vandaag. Net zoals de schapen de wei niet stofzuigen om de wol op te rommelen... Waarom zouden we ?