Zondagochtend. Ik draai me nog eens om in bed. Dat ik er niet uit hoef is het enige besef dat vanuit de buitenwereld doordringt in mijn slaapkop. De volgende gedachte: "Mmmm, ik wil een koffiekoek". Dat goestingske schudt me abrupt wakker. Er is geen koffiekoek. Ik mag niet om een koffiekoek. Een koffiekoek is op 22 maart 2020 niet essentieel genoeg om buiten te komen. Een tristesse overvalt me. "Komaan, Temmerman, verman u!" Desalniettemin staat er één woord op repeat in mijn hoofd. Koffiekoek. Koffiekoek. Koffiekoek. Koffiekoek. KOFFIEKOEK! De hond kijkt me niet begrijpend aan: "Wat is het probleem, we hebben toch Cesar'kes in huis?" Ik zoek in de voorraadkast haar favoriete ingeblikte stoverij en vind er achterin een vergeten schat ... een rijtje speculoos ! Even later smakt de hond zich een breuk en sop ik het ene koekje na het andere in mijn hete mok koffie. Een kinderlijk geluk overvalt me. Alles komt goed.
