Ik dacht de afwas te doen. De hond denkt daar anders over en legt een verzameling stokken, mijn linker wandelschoen en de inhoud van de wasmand aan mijn voeten. "Spelen?" lees ik in haar ogen. "Ach, de afwas gaat niet lopen (helaas)," bedenk ik en ik zoek mijn rechterschoen (die ze voor de lol tussen de brandnetels heeft gedropt). Even later zwemmen mijn ogen in een zee van groen: het beetje regen heeft het bos doen ontploffen... Het lijkt een explosie à la Fukushima, ééntje van het gezonde soort.