Zes maanden, zolang duurde de malaise in mijn schouder. Scans, doktersadviezen, inspuitingen en talloze kine-beurten later wandelen we vandaag in het bos. Berta zoekt een stok en legt 'm voor mijn voeten. "Spelen?" lees ik in haar droopy-blik. Net zoals de afgelopen maanden probeer ik met rechts te gooien en ... het lukt opnieuw! Ik ben door het dolle heen. De hond begrijpt mijn enthousiasme niet maar beantwoordt mijn werpplezier als een boemerang. Wat verder worden we getrakteerd op een bos bloemen. Geen twijfel mogelijk: de lente is begonnen.
