Enkele maanden geleden kreeg ik een letter cadeau voor m'n verjaardag. Een S. Geen E, geen T, neen, een S. Vanmorgen lacht de letter me toe, lonkend naar het vers brood en dampende koffie. Het blijft een vreemd en irrelevant object, want nu, maanden later, is er nog steeds geen S in mijn naam geslopen. De S van sjokola? Of van stress en slaap- en serotoninetekort van de superwoman die zoekt naar strategieën om de winter schaakmat te zetten? Geen idee wat mijn vrienden bedoelden met die S. Misschien hou ik het gewoon bij de S van Simpel, als proef van de toekomst. Bij die gedachte breek ik de letter in twee en wordt ze alsnog de mijne.
Enkele maanden geleden kreeg ik een letter cadeau voor m'n verjaardag. Een S. Geen E, geen T, neen, een S. Vanmorgen lacht de letter me toe, lonkend naar het vers brood en dampende koffie. Het blijft een vreemd en irrelevant object, want nu, maanden later, is er nog steeds geen S in mijn naam geslopen. De S van sjokola? Of van stress en slaap- en serotoninetekort van de superwoman die zoekt naar strategieën om de winter schaakmat te zetten? Geen idee wat mijn vrienden bedoelden met die S. Misschien hou ik het gewoon bij de S van Simpel, als proef van de toekomst. Bij die gedachte breek ik de letter in twee en wordt ze alsnog de mijne.