Mijn hond vindt dat het welletjes is: bronchitis of niet, het bos moet en zal vandaag geïnspecteerd worden. Om het uur komt ie als volleerd zielenpoot naar me staren à la "Dit niksen op de sofa, meent ge dat nu écht? ... Ik geef je nog 30 minuten en dan bel ik GAIA!" Zelf ben ik het drinken van water beu. Een halve week verlof verder en de trappist staat onaangeroerd. Antibiotica laat het niet toe. Ik geef de boslucht het voordeel van de twijfel en maak mijn hond dolletjes: laarzen aan en even later bevinden we ons in het woud. Tijdens onze afwezigheid blijkt de rivier buiten zijn oevers getreden te zijn. Met een niets ontziende kracht stormt het water door het woud en de zuurstof in mijn longen. Met mijn neus net boven het woelige water word ik zat van die weldaad. Blauwe chimay pur sang, zonder kans op kater.
