Vandaag neem ik Louis voor 't eerst mee naar onze nieuwe stek in wording. Ik vraag me af of ie snel zal aarden. Eens over de dorpel gaat zijn snuit alle kanten uit, als een op hol geslagen stofzuiger. Alle hoekjes en kantjes worden gecheckt, om zeker te zijn dat we alleen zijn, om zeker te zijn dat dit huis vrij van is van katachtigen, de aardsvijand. Hij hijgt wat zenuwachtig in het rond. Wanneer hij besloten heeft de contouren van het gelijkvloers te kennen en de ruimte labelt met terreurniveau 0, draait ie zich plots om, komt naar me toe, gaat voor me zitten en kijkt me priemend aan. "Geen eten of wa?" lees ik, en vervolgens gaat ie ostentatief voor de voordeur liggen. "Wie hier door komt, bijt ik z'n been af."
Ik denk dat ik de investering van 'n alarminstallatie voorlopig achterwege kan laten.
