Van alle torretjes in het bos zijn de mestkevers de meest intrigerende: nergens zijn ze te bespeuren, totdat een zwijn een drol dropt. Ho maar, dàn is het feest! Uit alle richtingen komen ze gekropen: opgeblonken en met een gevoel voor richting om U tegen te zeggen. Hoe doet dat onderkruipsel dat toch, zo zonder gps of google-maps? Terwijl in het bestaan van de humane soort Tinder en consoorten nodig zijn om "de andere" te vinden, vinden deze creaturen mekander als spelden in de (hooi)berg stront.
Ik neem me voor nooit meer te zeggen dat ik "in the shit" zit. Het blijkt een beloftevol omen...