eenoog

In't land der blinden is eenoog koning.

triplette de belleville

meeuwmuzak

Ook vandaag hangt de grijsheid dreigend aan het plafond van de planeet, klaar om ieder moment naar beneden te donderen. Niet dat 't mijn hond deert: tussen twee buitjes door maakt hij er zijn persoonlijke missie van de zee en haar strand te verhuizen naar het appartementje dat we betrekken. En hij doet dat ten gronde. Nog een uurtje wandelen en we kunnen zo meteen een indoor zandkasteel bouwen in de eetkamer. De meeuwen schrapen alvast bijpassende muzak uit hun kelen. Want eens de burcht klaar en de hond verzadigd, bestelt deze meermin fruits de mer. Mij hoor je niet mopperen, met mijn drievork in de aanslag.

mayday greyday

emotional erosion

Een weekendje jodium snuiven. Aangekomen aan zee treft The Atlantic Wall me als een mokerslag. Bunkers ter verdediging, deels ingestort. Alsof alle mechanismen om het hebben&houwen te beschermen, vroeg of laat moeten toegeven aan hun zwakke schakel: de tijd. Ik word er zowaar triest van, van dit vergankelijk beton.

The Atlantic Wall, Wimereux Frankrijk

bienvenue

Dag 4 van mijn bestaan als Waalse. Een inburgeringscursus heb ik nog niet gevonden, maar op de één of andere manier kijk ik bewuster naar mijn omgeving. Ik absobeer meer. Zo rijd ik vanochtend naar een werf in Paal-Beringen. "De Limburgers heten u welkom". "Ok dan, zeker?" bedenk ik terwijl ik het roodwitte bord voorbij zoef. Het realtime-plaatje ernaast bestaat uit fruitboombloesems, een traktor, een zonnetje priemend door het wolkendek. Idylle ten top, maar veel doet het me niet. Echter, wat later op de dag schijnt diezelfde zon à volonté, terwijl ik in de file sta op de snelweg door -jawel dóór- de lelijkste stad van 't land. Edoch, ik voel me warm omarmd wanneer de strenge blokletters me liefdevol toeroepen. Wie me welkom heet heeft hier geen belang. Gekust door straatkunst, ben ik van't straat. Son chou.

moving on

Ingrediënten van de dag waarop ik Waalse werd:

* 2 vriendelijke ambtenaren

* 1 verhuis op papier

* 2 euro administratieve kosten

* 155 km rijden om dat

* 1x te vieren met

* 2 trappisten en 

* 1 lekker stuk.

Vlaanderen/Wallonië, les extrêmes se touchent

morning delights

Leven als god in (de rand van) Frankrijk

popsong

spring at a far of place

We all have our wild dreams
Of new beginnings
Of taking the back roads
To far of places
To finding the happiness
Everyone chases
We all have our wild dream
Of new beginnings

(Admiral Freebee)

carrément fou

Lange nacht gewerkt, vier uurtjes geslapen, twee uur de auto in. Een urendurende vergadering in de ochtend. Paaseitjes bij de sloten koffie. Een voldaan gevoel achteraf. Op weg naar huis stop ik nog even in de supermarkt. Boodschappen in de mand en dan nog even langs de laatste rayon... de trappisten! Terwijl ik wat slungelig sta te staren -welke zou ik nemen?- voel ik plots "Transitions" van Beastie Boys mijn oorschelpen inkruipen. Ik denk aan een mail over potvissen, eerder op de dag. Glimlach op mijn snuit. Een tel later vallen mijn ogen op het creatief tegelwerk waarop ik me begeef. Glimlach wordt geschater. Vreemde blikken van een stewardess wat verderop. Dagen als deze, met een hoek af, daar word ik nu gelukkig van zie.

Rayon Trappist, Louis Delhaize Zaventem, Brussels Airport

rondje

De zon staat hier te stralen, het heeft geen naam. "Wiedergutmachung (na een afwezige winter)" komt er het dichtste bij, al klinkt dat in het Duits veel te triest. Dus laat ik het onbenoemd. Ik hou het bij vormentaal, op mijn bord. Rondje powerfood als ontbijt. 

nombreux

Het jaar dat ik afstudeerde, achtennegentig. Sommige getallen blijven voor altijd doorspekt van subjectieve betekenis. Zo is er dit jaar een nieuwe mijlpaal op komst: ik word veertig. Hoeveel dingen die je niet geregeld wil hebben voor de teller overslaat? De tien kilo's overtollig vet die je hoopt af te schudden. Negen, het huisnummer in de Lindestraat, waar je op je verjaardag hopelijk gedomicileerd bent. Honderdvijfenzestig, het lot op de camping waar je in de tussentijd je onderdak zoekt. Hoeveel nachten droom ik al van het nieuwe aarden in Vlaanderen? Ik ben de tel kwijt.

los gegrond

Het plezier te verdwalen, op deze onbezonnen zondagmiddag geef ik er graag aan toe. Ik neem de Couvin-wandelkaart en merk dat -gezien de nabijheid van de provinciegrens- alle routes netjes binnen Namen blijven. De Chimay-versie doet net hetzelfde, zij het dan aan Henegouwse kant. Louis en ik gaan vandaag voor grensoverschrijdend gedrag: we laten de uitgestippelde paadjes voor wat ze zijn, en beginnen gewoon te stappen. Van oost naar west, de wind in de rug, de zon als kompas. Een boom supportert symbolisch langs de baan. We belanden in ongerept no man's land: waar alles mogelijk, waar "vrij" de norm en "blik vooruit" een must is. Vier uren later ploffen we voldaan en een rijke trip rijker in de sofa. Geluk ligt in het loslaten, gegrond, met de voeten dartel onder je ledematen.

blauwbloed

Ooit azuur gemerkt

verzacht de tijd zijn ijk en

mint mijn oog, krakend.

takkewijf

Dat er op Goede Vrijdag niet veel zalig te verklaren is, wat mij betreft. Ik ben agnost, ik laat het in het midden. Met uitzondering van vrije meningsuiting dan. Dat is heilig, boven alles. Ik bots op hokjes, het vermanende vingertje en -last but not least- eenheidsworstdenken. Dat ik vervolgens de stempel "takkewijf" krijg, zegt meer over degene die de stempels uitdeelt. Tuurlijk ben ik een takkewijf. Ik woon dan ook in mijn natuurlijke habitat: een rafeltje bos.

aprilvis