Soms betrap ik mezelf erop. Dat ik zover van het hier en nu sta. Van de ordinaire dingen. Zo zit ik een voormiddagje te tokkelen op mijn laptop en schrik ik plotsklaps op van het geloei in mijn voortuin.
"Allez seg, koeien ?!" gaat er door mijn hoofd. Een beetje vervreemd staar ik naar de houterige wezens, slenterend naar de wei hogerop in de straat. Ik bedenk me dat er honderd jaar geleden iemand even verwonderd keek -net als ik nu- naar de eerste auto die door deze straat tufte. Terwijl deze koeien al zoveel langer deel uitmaken van het landschap. Ik neem me voor me wat minder te laten opslorpen door de wereld op mijn 19 inch, maar me onder te dompelen, laven en bezatten aan de zee er omheen.
