arm schaap

De kudde ontsnapt,
waar zij -grazend in de mist-
blaten om'n ander.

namaste

de effecten van yoga in het bos...

bos

berlinde

Berlinde De Bruyckere
Overzichtstentoonstelling SMAK Gent

Amper een nieuw levensjaar gestart en meteen "a blank spot" van enkele uren. De klok die voort tikt, gestaag, terwijl je alle tijdsbesef verliest. Dat overkwam me eerder deze week in 't SMAK. Eens de blanke ruimte binnengewandeld, slaan de vaal roze creaturen je onverbiddelijk achterover. De bewoners van de gehavende huiden mogen de kamer dan verlaten hebben, hun verstild leed, gapende wonden, smart en struggle-for-life zijn eens te heftiger aanwezig. Of het nu een mens, een gewei, een tak of een vage combinatie is van dat alles, hier helpen zelfs dekentjes niet meer. Hier heerst pijn in al zijn vormen, geëtaleerd in vitrinekasten, op een slachtbank of een iel krukje... Het zijn enkel de groten der aarde die de metafysica zo tastbaar fysisch kunnen vertalen. Merci Mevrouw De Bruyckere, u bent maar weer eens in mijn kouwe kleren gekropen!

to kiss a tree

Aan de vooravond van mijn verjaardag bevind ik me exact 39 jaren op deze planeet. "Wat doe ik hier?" spookt door mijn hoofd. Spoken, want dat soort vragen brengt me niet meteen in vrolijker stemmingen. Een jaar van citruspersmanagers, burnout, verzekeringsmakelaars, hartenkrakers, financiële aderlatingen en bij wijlen lege koffiepotten, weetjewel. Tijd voor 'n vaarwelwandeling. Dus duiken we het bos in, mijn hond en ik. Het zachte ruisen en dito klimaat temperen mijn frustraties. Door de bomen zie ik het bos. De weelde die de tranen uit mijn ogen spoelt. Een balsembries over mijn wangen. Met een kus er bovenop, van een boom. Vaarwel? Vaarbeter! Morgenochtend: ET 2.0.

frizzle

koning winter

Koning Winter had zichzelf al een tijdje aangekondigd: voeten die met geen sokken warm te krijgen zijn, de hond uitlaten krijgt iets van een potje koukleumen, kilte die mijn huis inkruipt van zodra ik de kachel even uitzet. Vanmorgen heeft hij er een laagje bloemsuiker overheen gestrooid. Alsof ie zijn koude als zoet ontbijt presenteert... Ik zet alvast koffie.

a life less ordinary

Soms betrap ik mezelf erop. Dat ik zover van het hier en nu sta. Van de ordinaire dingen. Zo zit ik een voormiddagje te tokkelen op mijn laptop en schrik ik plotsklaps op van het geloei in mijn voortuin.

"Allez seg, koeien ?!" gaat er door mijn hoofd. Een beetje vervreemd staar ik naar de houterige wezens, slenterend naar de wei hogerop in de straat. Ik bedenk me dat er honderd jaar geleden iemand even verwonderd keek -net als ik nu- naar de eerste auto die door deze straat tufte. Terwijl deze koeien al zoveel langer deel uitmaken van het landschap. Ik neem me voor me wat minder te laten opslorpen door de wereld op mijn 19 inch, maar me onder te dompelen, laven en bezatten aan de zee er omheen.

warmoes

in tijden van treurig grijs is er altijd nog warmoes (en z'n uitbundige vrolijkheid)