En dus wagen we ons over de grens. Als Gonrieux de uithoek is van België, dan zijn de bossen en gehuchtjes net aan de overzijde desolatie in 't kwadraat. Je kan er 2km rijden over een asfaltbaantje, om te eindigen in het niets. End of road. Ik draai m'n autootje in zeven keer (180° in één ruk is geen optie, tenzij ik de gracht in wil) en zie een glimp van een oprijlaan... met een ruïne aan de einder. Een duidelijker uitnodiging heb ik niet nodig. Honderd meter verder waan ik me honderd jaar terug in de tijd. In de tuin bij het huis... Waiting for the prince to come home... still.