zélatrice

Inspiratie zit soms in een klein hoekje. Of plantje. Neem nu dit rood, euhm, vergeetmenietje: volhardend in de stenige tuin. Gevoed door het weinige, maar des te harder kleurend, alsof 't het troosteloze karakter van haar bodem wil goedmaken... De aanhouder wint!

rue du panorama

Het zijn weer drukke tijden, vroege en late uren kloppend, en wetend dat dat werkritme zal terugmeppen, vroeg of laat. En dat dat niet lang meer gaat duren, die mentale boomerang. Ondertussen kruisen waarschuwingen mijn pad: migraine-aanval zoveel, een oud-medestudent met een herkenbaar verhaal van oververmoeidheid, gebrek aan slaap"hygiëne" en crashen (en vervolgens weer overeind krabbelen), burnouts die om de hoek loeren... Ik neem mijn zootje mee naar 't zuiden van 't land en mijmer in de verte. Een verte die terugkijkt en lijkt te zeggen: "Misschien moet de kerk in 't midden staan, da's beter voor iedereen". En ik kruip terug in mijn berlingo'tje, richting Brussel. Waar ik een autootje met een missie tref. Onder herfstig warme wolken.

den entree

Den entree is klaar... nu de rest nog!

( het feestcomité uit de buurt treft alvast de nodige voorbereidingen :-)

 

kat van damme

uit de oude doos : de tuin van Karel van Dammestraat 52 mét bijhorende kat (JBA, RIP)

kvd

uit de oude doos : de tuin van Karel van Dammestraat 52 Merksem, toen ik er net introk, zo'n negen jaar geleden

rozoranje

on the move

... het verhuizen is begonnen ...

bluesette

Het valt me op: van zodra je afscheid gaat nemen van een plek, een moment, van iets of iemand die je genegen is, dat je dan intenser begint te kijken. Naar de lucht boven je hoofd. En hoe een dode boom erheen graait. Naar het gammele bruggetje waarvan je elke sompige plank kent. Naar het alles in de polder waar je 101 pogingen hebt ondernomen je hond scherp te stellen op de gevoelige plaat (en daar nog altijd niet in slaagt)... Alsof "achterlaten" de magische sleutel is om oogkleppen te laten afvallen en je verplicht wordt om te verstillen Want er is plots zoveel te zien. Zoveel wat verhuisdozen niet kunnen vatten.

kabouter

De bossen bij Gonrieux. De kabouters geven niet thuis. Op mijn werf zijn ze evenmin (al meent de aannemer wél dat ze daar alles zullen afwerken). En dus gebeurt er niks. Noppes. Rien de rien. Behalve het vallen van de bladeren. En mijn diplomatisch geduld.