choc chip cookies

Met dank aan Jeroen M.

Onze pa was jarig eerder deze week. En moederkesdag hadden we twee weken geleden per sms gewenst, dus dat was wat magertjes. Dus boekten we zondagnamiddag als Temse-dag.

250gr zelfrijzende bloem - 60gr havermout
1 pakje vanille suiker - 1 ei - 120gr zachte boter
pure chocola, in chips of zelf gebroken

20 minuutjes op 180°C

Wat geef je een gepensioneerd stel nog cadeau tegenwoordig? Zelfs de uitdrukking "ze hebben alles al" is hopeloos achterhaald. Ik besluit terug te keren naar mijn naïeve kindertijd en zelf iets in mekander te flansen. Hoeveel knutselwerkjes hebben destijds niet aan de keukenmuur hangen blinken, totdat ze ver voorbij het vergeeld stadium waren? Desalnietemin vonden mijn ouders plezier  in de schepsels van hun creatieve kleuter. Voor herhaling vatbaar dus en hoewel 't gewaagd is om mijn ouders -en dan vooral mijn kookweetalmoeder- iets te eten cadeau te doen, kan ik niets beters verzinnen dan hen te verrassen met chocolate chip cookies. Jeroen Meeus maakt me wijs dat 't een fluitje van een cent is, dus voila, zondagochtend dis ik mijn kommen op vanonder 't stof. 't Lijkt een eeuwigheid geleden dat ik in de potten stond te rommelen. Geen tijd gehad. Mijn bescheiden aanrecht lijkt zich te rekken om aldoende een goeie landingsbaan der baksels te zijn. En zo geschiedt.

Enkele uren later friemelt mijn mams de authentiek verpakte (in bakpapier met touwtje errond) koekjes los en glundert om wat op haar schoot ligt. "Hmmmm," ontglipt haar lippen, smakkend ongeduldig om de eerste te proeven.

Daar doe je't voor. Ik kom thuis in mijn "zijn" dat lange tijd op reis was. Home sweet home. Long time no see. En van plan hier langdurig te blijven.

the end of speech

De buurman naast mijn buurman gaat dit weekend verhuizen. "Genoeg van al die brouîn manne", waarmee hij de turken, marokkanen en andersoortig medemens bedoeld. Zelf is hij loodgieter en betaalt hij wèl belastingen. Als enige in de straat, als je de denegrerende toon waarmee hij dat alles proclameert mag geloven. Dat hij hoog verheven is boven het gepeupel in de buurt, daarover bestaat met andere woorden geen twijfel.

De buurman naast mijn buurman gaat dit weekend dus verhuizen. Sinds eergisteren staan er parkeerverbodsbordjes voor mijn deur. Naar goeie gewoonte negeren we die collectief, en naar goeie gewoonte zijn we van plan om -morgenochtend, van zodra de verhuiswagen arriveert- onze vierwielers met de glimlach te verplaatsen. Want we wensen hem 't beste toe. En helpen graag waar we kunnen. Zo werkt deze buurt, al jàren.

Behalve voor deze buurman dan. Hoewel hij mijn auto kent, grijpt ie om 00u30 naar de telefoon, belt de smurfen der ordehandhaving, die vervolgens bij mij aanbellen, waarna ik mijn vehikel verzet om tot slot een boete te krijgen.

Dat communicatie stopt, onder mensen, zomaar, daar word ik zo triestig van. Hoe laag kun je vallen, als je spreekt met pictogrammen ? Bestaan daar bordjes voor, of enkel dwangbuizen ?