 |
| le Dafalgan est arrivé |
Nu de persoonlijke sloopwerken hun laatste maand ingaan, duikt de hoofdpijn op. Mijn bovenkamer zit vol, als ware het dat ik aan huisjesmelkerij doe: er huist een dozijn asielzoekers wiens taal ik niet spreek, wiens aard ik niet min noch begrijp. Wat doet dat hier? Ik vervreemd van mezelf. Een bruisend tabletje helpt de zuurstof even tot ginder doorstromen, zodat ik de slaap straks vat. Om morgen weer opnieuw aan de slag te gaan, met het vreemdelingenlegioen. Tot hun visum vervalt en ik hen mijn kot uit keil. En ik weer pintjes kan gaan pakken, en de weekendkrant lezen, én die van maandag en de dagen erna, en terrasjes doen, en wandelingen in 't bos, en turen in de tuin, en niksen niksen niksen, dà-gen-lang, met 'n leeg hoofd !