"Vroeger hadden we hier ruim 20.000m² opslagruimte, kunt ge dat geloven, 20.000! Nu houden we't bij amper vierduizend. En het blijft moeilijk. Moeilijk." Vervolgens dwalen haar gedachten af.
Van het gebouwencomplex dat ooit gonsde van de activiteiten is niet meer dan een verlaten skelet over. Zich stuiptrekkend verzettend tegen aftakeling. De metallurgie en het verval ervan laat zijn sporen na in deze Luikse contreien.
Een klant op kantoor heeft alles opgekocht en grootse plannen in gedachten. De oorspronkelijke eigenaars worden ontheemd... Ze mogen blijven, dat wel, maar dan als huurder van wat ooit hùn site was.
Ik kom er de boel opmeten, registeren wat al dan niet meer bruikbaar is. Ik voel me een aasgier, een lijkenpikker, een deurwaarder. Wetende dat ik als architect binnen enkele maanden de werkplek van velen kom wissen. En de tastbare restanten van hun herinneringen aan beter'tijden.
Ik mag niet mopperen. Dat het er vandaag een bakoven is, neem ik erbij. Crisis krijg je liever niet voorgeschoteld. D'één z'n dood is d'ander z'n ... Ik zag Pietje vandaag in d'ogen. En had geen zin meer in boterhammen.
