Terwijl ik aan het bekomen ben van mijn nachtelijke escapades, nippend van mijn bio-koffietje, wordt de zaterdagse ochtendkalmte plots bruut verstoord. De hond holt de tuin in, afgaand op het onheil dat hem zonet uit zijn dutje haalde. Een duif zo blijkt. De sneeuw en vrieskou mag dan langer duren dan verwacht, dit exemplaar meent dat het welletjes geweest is. Heftig klapwiekend gaat ie de boom te lijf. Er moet en zal een nest gebouwd worden. Buigen zal ie, de winter. En zo ook de wilgentak. Met alle geweld van de wereld orkestreert ze het intrede van de lente. We blijken vandaag dus met tweeën, timmerend aan ons nieuwe seizoen.