 |
° ... ° ° het moet waaaaaw zijn ° ° de noodzaak van een suikerloos eetregime ° ° de blog van een schilder-danser-architect die zoekt en enkel impasse vindt ° ° ramadammers teisteren mijn nachtrust ° ° internationaal niveau, voor minder gaat hij niet ° ° de overschreden drempelwaarde die me voor't eerst naar een advocaat drijft ° ° frigoboxen in het populaire wij-zijn-hip-park ° ° projectontwikkelaars, hun allergie voor ruïnes ° ° het chinees opleidingskamp voor olympische turnsters in spé ° ° zien en gezien worden ° ° survival of the loudest ° ° een huis met drie nieuwe smaken ° ° ... ° |
Omdat mijn lokale bib "zondag rustdag" als heilig beschouwt, spring ik op mijn fiets richting Permeke. Want mijn geest heeft voedsel nodig. Mijn hersenkronkels hebben honger. Na een bewogen week lijkt mijn mentaal rantsoen opgesoepeerd. Tot ik de woordentempel binnenga en de mini-expo opmerk. Joke-Leonare Desmet verzamelde papiertjes, bonnetjes, briefjes en ticketjes die lezers in de uitgeleende boeken achterlieten en vatte ze in kadertjes. Heerlijk, die schaalschok. Terwijl mijn week overschaduwd werd door een collega met grootheidswaanzin, landt mijn weekend in een heldere poëzie die kracht put uit het alledaagse: een bonte collage van boodschappenlijstjes, een ode aan de liefste mama, twee pasfoto's, een zelfgemaakte felicitatie-tegoed-bon, 't merci'tje aan iemands sjattepoemel. De kunst zit 'm in het kleine.
