Niets vermoedend neem ik de hond mee voor een ommetje wandelen. Het blokje rond. We slenteren langs de Bredabaan, de derderangswinkelstraat die na weerom een rustige dag langzamerhand uitsterft. Hoewel het nog klaarlichte dag is, zijn er weinig levende zielen te bekennen. Totdat ik de nieuwe kringloopwinkel in't oog krijg. Nu ja, in 't oog... In de ogen! Een vitrine gevuld met honderden poppen. Een stoet herinneringen ligt je aan te gapen. Afgedankte kleuterpleziertjes in flanellen onderhemdjes. En nooit gaan ze slapen: hun (allemaal!) blauwe kijkers verpinken geen minuut. Baby's met insomnia. Wie verzint zoiets eigenlijk?
