Sinds een klein jaar dwarrelt er een weetje om me heen. Een weetje. Het hangt als een spinnetje aan een draadje en het laat nooit los. Soms, als je heel hard rent, vergeet je dat het er is, al slingert het als gek achter je aan. Want je gaat hard hard hard, ja, leuk leuk leuk, op de roetsjbaan van pretpark Life. Geen nood aan weetjes dan, want Life is Fun. Tot plots iemand een muur voor je optrekt. Of een verzameling muren. Of je zelfs helemaal rondomrond inmetselt en je geen weg meer uit kan. Dan sta je daar. Even stil te wezen, want die ander houdt niet van "vooruit" en wil eerder wat terplekke aanmodderen. Het botsen van culturen. En dan piept ie op. Dan bengelt dat weetje met een pootje aan het draadje aan de punt van je jas. Klautert langs je mauw omhoog. Kruipt in je oor en fluistert haast onhoorbaar "alles komt altijd goed". Baant zich een weg verder door naar binnen toe. Trekt je mondhoeken omhoog. Blaast in de kolen en stookt het vuur weer op. Een rookpluim als voorbode van wat nieuws. Een warme golfstroom die je -licht als een veertje- hogerop tilt. Uit de marginaliteit die muren met zich meebrengen. Laat maar staan die nieuwe ruïnes, maar mij niet gezien. Ik? Ik zit in mijn vliegmachien!
