Ik sta er weer van versteld wat 't met een mens doet: wekenlang gaangaangaan, doendoendoen, full force ahead. Alsof je een tijdje "verstand op nul" zette en je jezelf ongemerkt voorbij liep om die deadline te halen.
En als je'm haalt? Alles valt stil. Het grote niks keert weer. Het denken hervat zichzelf. Gemengde gevoelens doemen op.
Maar dan holt je viervoeter je onbezonnen vrolijk voorbij. Na't wachten op 't passeren van de storm. Dat geduld om dat gedoe. "Still like you after all," lijkt ie tijdens een langverwachte wandeling door de velden te hijgen.
De dingen hernemen zich. Mezelf incluus.