Zo'n acht jaar, elk weekend, zolang vertoeven we in de bossen van Gonrieux. Het is vertrouwd geworden zonder saai te zijn. We kennen het bos ondertussen op ons duimpje: wanneer er zwijnen in de buurt zitten (je ruikt ze!), welke planten als eerste in herfstmodus gaan (varens!), waar we de eerste vliegenzwammen mogen verwachten... De trip hierheen voelt als het vlaams opgejaagd wild van me afschudden en thuiskomen in 'n waals peperkoeken huizeken. Straks nog verse brandnetelsoep op 't fornuis en je mag me heks noemen.
