Vooraleer we naar Wallonië vertrekken, drentel ik de bib binnen, met een klein hartje. Ik leg uit dat ik dat ene boek niet kan inleveren. "Mijn jonge hond heeft 't verslonden, of althans, er een twaalfdelige versie van gemaakt." De loketbediende kan ermee lachen. "Leesvoer," gniffelt ze. En dat ik ofwel zelf een exemplaar in de boekenwinkel haal, ofwel de prijs van het boek betaal. Ik verkies het laatste. "En wat zal ik als reden ingeven?" Zonder mijn antwoord af te wachten, zie ik de dame het hele relaas uittypen. Tot ze abrupt stopt met tokkelen. "Nou ja, dat krijg ik allemaal niet in het vakje getypt." Waarna ze de delete-toets ritmisch mismeestert en vervolgens "Verlies!" uitroept. "Ik schrijf gewoon VERLIES, dat is wat korter en klinkt beter, toch?" Ik knik haar bevestigend toe en vereffen mijn schuld. "Allez, da's dan dat. Misschien voor je volgende lading boeken iets kiezen dat wat zwaarder op de maag ligt?" en ze buldert het uit.
Een halfuurtje later zet ik koers naar de rand van't land, met vers voer in de picknickmand.