Vandaag kom ik 'm opnieuw tegen, de bosman. "Het leven in de stad is moeilijk, maar leven mét de natuur moet daar niet voor onderdoen." Hij vertelt me dat hij momenteel een manier probeert te vinden om samen te leven met de twee bijennesten in zijn boshut. En dat ze hem zelfs 's nachts wakker houden. "Zelfs 's nachts?" echo ik. "Ja," zegt hij, "want met de hitte trillen ze met hun vleugels zichzelf wat koelte toe. Met een constant gezoem tot gevolg. Echt vermoeiend."
Wie hij is? Geen idee. Wat ik wel weet is dat ie qua ecologische footprint redelijk dicht bij nul komt, wonend in een houten chalet, zonder elektriciteit of internet, levend van wat de natuur te bieden heeft.
Onder de indruk van zijn overtuiging valt het me op dat zijn plekje is omringd door digitalis purpurea, vingerhoedskruid. "Digitalis," gaat er door mijn hoofd en een glimlach vloeit over mijn gezicht. "dat klinkt als de wifi van het bos. Maar dan zonder de wrange cookies."