relatiebreuk

Soms probeert de natuur je iets duidelijk te maken. Enkele jaren geleden plantte ik een lindeboom aan mijn waalse brievenbus. Als symbolische link naar de straatnaam van mijn vlaamse stek. Drie jaar verder is hij geen centimeter gegroeid en staat hij er wat beteuterd bij. Ik beslis hem te verplanten naar een prominente plek in de achtertuin, met veel rijke grond, waar zijn wortels kunnen zegevieren. Dat lukte wonderwel. Tot nu, een zestal maanden na zijn verhuis: de storm heeft zijn top eruit gerukt en zijn hoogte gehalveerd. Soms probeert de natuur je iets duidelijk te maken. Misschien had ik een huisje moeten bouwen in de Klaverlaan in plaats van in de Lindestraat ?

bloemenwei

De achterbuurvrouw (met haar gemillimeterd gazonnetje) mag er dan wel de kriebels van krijgen, voor mij is het zaaien van de bloemenwei de "move" van het jaar. Zelfs een boek is overbodig wanneer ik in mijn hof zit. Het is er een leven van jewelste, met aan- en afvliegen van bijen, torretjes, vlinders, sabelsprinkhanen, mussen, meesjes en merels. De wildernis van bloemen laat zich lezen als een love-story, met een eenzame klaproos als prinses. En een happy ending, want mijn grasmaaier is stuk.

poppyperfect

zondagochtend en een perfectie-pop-up in mijn hof

digitalis

Vandaag kom ik 'm opnieuw tegen, de bosman. "Het leven in de stad is moeilijk, maar leven mét de natuur moet daar niet voor onderdoen." Hij vertelt me dat hij momenteel een manier probeert te vinden om samen te leven met de twee bijennesten in zijn boshut. En dat ze hem zelfs 's nachts wakker houden. "Zelfs 's nachts?" echo ik. "Ja," zegt hij, "want met de hitte trillen ze met hun vleugels zichzelf wat koelte toe. Met een constant gezoem tot gevolg. Echt vermoeiend."

Wie hij is? Geen idee. Wat ik wel weet is dat ie qua ecologische footprint redelijk dicht bij nul komt, wonend in een houten chalet, zonder elektriciteit of internet, levend van wat de natuur te bieden heeft.

Onder de indruk van zijn overtuiging valt het me op dat zijn plekje is omringd door digitalis purpurea, vingerhoedskruid. "Digitalis," gaat er door mijn hoofd en een glimlach vloeit over mijn gezicht. "dat klinkt als de wifi van het bos. Maar dan zonder de wrange cookies."

roos wit en een vliegje

la vie en rose

Zelfs 't gesteente onder m'n voeten is ervan doordrongen : la vie en rose.