Na een kijk op wikipedia blijkt het al twintig jaar geleden te zijn: de dioxinecrisis. Als kotstudent was ik baas over eigen kookpot en vol goeie voornemens om de wereld te verbeteren was het de aanleiding om vegetarisch te gaan eten. Jaren hield ik dat vol, zonder al te veel heimwee, tot op die dag dat ik waanzinnig veel zin had in een rolletje chipolata. En toen at ik weer dierenvlees (zo nu en dan).Het tv-journaal eerder deze week voelt als de zoveelste mep rond mijn oren: de varkensindustrie en het totaal gebrek aan respectvol omgaan met dieren. Ik pleit schuldig. Dat "zo nu en dan" is geen excuus. Dus beslis ik om op mijn stappen terug te keren en haal een rolletje chipolata bij de beenhouwer. Een afscheidsrondje, met puree en erwtjes en mosterdsaus. Vanaf morgen ruilen we die georganiseerde rotzooi voor vegetarische en vooral ethische alternatieven. Dat is het opzet. Nu nog die horrorbeelden van mijn netvlies koken.