Na een gitzwarte nacht vol sterren is het eindelijk zover : zon ! Als omaatjes met reumatische knoken kietelen de oude eiken de hemel, in de hoop dat de zon aan het lachen gaat en haar warmte prijsgeeft. De bodem mag dan nog zwemmen in natte treurnis, de topjes van de berken zonnebaden in het licht. We klimmen de berg op, hoog in het bos, onze kruin tussen de kruinen, en voelen de eerste stralen op ons gezicht. Een blauwtje lopen voelde nooit eerder zo heerlijk.
