Het bos mag dan feestelijk kleuren, het is een grijze dag. Terwijl ik naar Wallonië rijd, vertelt een man op de radio hoe hij onlangs zijn vrouw verloor bij een laffe aanslag in New York. Hoe hij verder moet, alleen. "Zie mij hier nu staan, op 11 november. Op Wapenstilstand moet ik mijn allerliefste vrouw ten grave dragen. Symbolischer kan haast niet." Met een krop in de keel, passeer ik het grauwe Charleroi. En de wegwijzer "Cimetière Militaire". Even later sta ik in een desolaat park omringd door honderden namen, honderd jaar geleden in de vuurlinie van laffe aanslagen. "Zie mij hier nu staan," moet het geklonken hebben, daar, toen, thuis.