Vorige week laat ik me in de pianoles ontvallen dat ik uitkijk naar het eerste stuk waar ik eens "echt een hele kluif" aan heb, zo eentje waar je weken en weken en weken op moet wroeten om het ietwat in de vingers te krijgen, laat staan het aangenaam uit de piano te laten galmen. Mijn juf neemt zo'n uitingen ter harte en duikt in haar uitgebreide collectie partituren om er een kluif van dienst uit op te dissen. "Een sonatine van Hengeveld," legt ze me vandaag uit, "da's een Nederlands componist, jaren dertig ongeveer, uit het modernisme," en ze kijkt me aan met blinkende pretoogjes. "Denk Bauhaus, hé, zo rond die periode," doet ze er nog bovenop, goed wetende dat ik het heerlijk vind wanneer kunsten als muziek en architectuur elkaar vinden. Ze speelt het stuk voor, vult de ruimte met het interbellum, ik eet de noten uit haar hand. Mocht je de komende weken onhandig getokkel horen in Katlijne... dat ben ik, notenbalken bouwend op mijn klavier. Want ik heb de bouwvergunning gekregen, vandaag, van de juf.