Soms kom ik tot de vaststelling dat ik een beetje gek ben. Zoals vandaag bijvoorbeeld. Naar goeie gewoonte belanden Louis en ik in het bos. Want het is weekend. En dan zoeken we de rust op. Al blijft het een moeilijke om niet te vervallen in het jagen en jachten, zelfs hier. Terwijl de modale Belg zich op een zaterdag rept van her naar der, stad in stad uit, zo overkomt me die haastigheid in het bos. Terwijl we rustig kuieren over de paadjes, wordt mijn aandacht plots opgeëist door de zon. Of beter, door haar stralen op de mossige bodem, beneden op de flank. "Verdoeme, dat licht!" flitst er door mijn hoofd. En meteen begin ik te rennen naar de lichtvlekken, flikkerend tussen de stammen. "Ik moet snel zijn! Zo meteen verdwijnen ze, tezamen met zon, achter de horizon!" Als een Don Quichot ga ik het licht achterna, hollend over een slagveld kreupelhout, vechtend tegen de tijd. Compleet buiten adem, bereik ik het dal en win er de spurt. Met als trofee, een prachtig grafiek. Het loont de moeite om gek te zijn, vooral als je'r aan toegeeft.
