Eindelijk rust. De laatste boekhoudkundige rompslomp de deur uitgewerkt, facturen betaald, de berg post overwonnen. Voetjes omhoog, nippend van mijn porto'tje, smullend van een stukje rozijnenbrood met brie, in mijn tuin. De tonen van musique3 op een verre radio. Verder niks, zalig niks. Totdat mijn hond zich een ongeluk schrikt van een spring in't veld. Held Louis heeft het niet begrepen op war-on-terror, vooral niet als 't onheil zich in het gras afspeelt (hij is en blijft een stadshond). Dus blijft het bij gekke-bekken-trekken. Zijn aartsvijand blijkt ditmaal niet minder dan een uit de kluiten gewassen sabelsprinkhaan, neergestreken op een pompoenblad. Ik noem hem Kevin. Een jumperke, morgen in Tomorrowland, vandaag in Gonrieux. Zeg nu nog 'ns dat we hier niet mee zijn met de tijd... |
| kevin |