Plots stel ik vast dat m'n inspiratie om te schrijven al een tijdje verdwenen is. Het grote niets baant zich een weg, door de velden, mijn hoofd in. Niets te doen, niets te zien, niemand te ontmoeten. Zelfs de wolken verwateren tot één monotoon grijs en geven weinig perspectief. Als een getormenteerde boom houden we ons overeind. Tot de lente zich nestelt in de takken en hoop ontluikt als bloesems, de voorbode op een zomerse oogst...
