Al maanden word ik geteisterd door tweestrijd, of beter, veelstrijd. Duizend-en-één plannen huizen in mijn hoofd, tal van ideeën kruisen mijn pad en ik doe ... niks. Er dienen zich zoveel wegen die ik kan bewandelen aan, in alle richtingen en alle richtingen evenveel de moeite, waardoor kiezen verliezen lijkt. Het dwingt me tot trappelen ter plekke. Ik ben daar niet goed in, in dat "ter plekke".
Al maanden zoeken we de bossen op, wandelend, om dat hoofd van me leeg te maken. Miezerige regen in Ardeense contreien, het helpt altijd. Het is daar, tussen die oude bomen, dat donkerte vervelt, het zonlicht zacht binnendruppelt en een paadje zich vanuit de mist ontrolt. Waarheen weet ik niet, maar het knispert alvast prettig onder mijn voeten.