Dat ik zo weinig blog, de laatste tijd.
Na dat zinnetje kijken mijn vrienden me vragend aan.
"Dat is waar," zeg ik. "Geen inspiratie," vervolg ik, "mijn gebrekkige skelet slorpt de laatste tijd zoveel energie op, dat er weinig overblijft voor wat anders."
Vervolgens wordt er snel naar een ander onderwerp overgeschakeld.
Veertiger zijn met artrose in je lijf, voelt soms als gevangen zitten een afgeleefd schuurtje, verweest in de wei. Soms trek je je op aan het frisgroene erom heen. Soms drukt het dreigend wolkendek je de grond in. Tot de hond aan komt hollen, staart olijk zwiepend, tong en oren alle kanten uit flapperend, me besmettend met bakken vrolijkheid.
