Sinds een weekje heb ik nieuwe buren. Nou ja, noem het eerder krakers: een fluffy stel heeft de walnotenboom in de buurtuin ontdekt. En al wat kraakt wordt er ontheemd. Een professionele verhuisfirma hebben ze niet van doen. Terwijl ik ze zo bezig zie beeld ik me in hoe het zou zijn om een noot zo groot als mijn hoofd tussen de tanden te klemmen én gelijkertijd op en neer in bomen te klimmen en sierlijk over takken te balanceren. Mijn hoofd is te klein om dat te bevatten. Er is duidelijk geen carrière als eekhoorn aan me verloren gegaan.
